Talijanski redatelj i scenarist, od najranijeg djetinjstva pokazivao je interes za film. Prekinuo je studij filozofije na Siciliji te se preselio u Rim gdje je bio asistent redatelja Vittoria de Sete. Kasnije u Španjolskoj radi na “spaghetti” westernima. Režirao je dva kratka filma prije dugometražnog debija s La fine del gioco (1970). Uslijedio je Bertolucci secondo il cinema (1975), dokumentarac o Bernardo Bertoluccijevom filmu , te igrani Colpire al cuore (1982), Tako su se smijali (Cosí ridevano, 1998), Porte aperte (1990), Il ladro di bambini (1992) i Ključevi od kuće (Le chiavi di casa, 2004).