Redatelj i scenarist, jedan od vodećih francuskih režisera u periodu nakon Drugog svjetskog rata. Studirao je arhitekturu na Ecole des Beaux-Arts i već u to vrijeme napravio prvi, animirani film César chez les Gaulois (1931). Radio je kao pomoćnik redatelja na igranom filmu On demande une brute (1934.) Charlesa Barroisa u kojem se kao koscenarist i glumac pojavljuje Jacques Tati. Dvije godine kasnije s njim u glavnoj ulozi ostvario je redateljski debut kratkometražnim igranim filmom Pazi na ljevicu (Soigne ton gauche, 1936.). Odustavši od studija, služio je vojni rok snimajući filmove za vojsku. Nakon toga posvetio se snimanju dokumentarnih filmova putujući po Africi i Srednjem istoku. U Jemenu 1937. godine snima prvi kratkometražni dokumentarni film L'Arabie interdite. Vrativši se u domovinu nastavlja snimati kratkometražne dokumentarne filmove sve do sredine četrdesetih prošlog stoljeća. Godine 1946. režirao je prvi dugometražni igrani film Bitka za prugu (La bataille du rail, 1946.), snimljen u duhu neorealizma. Iste godine je surađivao kao tehnički savjetnik na Ljepotici i zvijeri (La belle et la bête) Jeana Cocteaua. S tada popularnim glumcem i scenaristom Noël-Noëlom surađivao je u idućem filmu Le père tranquille (1946.). Treći igrani film, psihološku ratnu dramu Les maudits (1947.) snimio je u podmornici, u poprilično izazovnim uvjetima. Sa Jeanom Gabinom i Isom Miranda u glavnim ulogama režirao je Le mura di Malapaga (1949.). Film je osvojio nagradu za najboljeg redatelja i najbolju glumicu na filmskom festivalu u Cannesu 1949. godine i dvije godine kasnije počasnu nagradu Američke akademije za najbolji strani film izdan u SAD-u 1950. godine. Nakon drame Le château de verre (1950.) ostvaruje velik uspjeh ratnom dramom Zabranjene igre (Jeux interdits, 1952.) kojim osvaja razne međunarodne filmske nagrade, između ostalog i Zlatnog lava za najboljeg redatelja na filmskom festivalu u Veneciji 1952. godine. Monsieur Ripois (1954.) mu je donio specijalnu nagradu žirija u Cannesu, a potom snima adaptaciju romana Émilea Zole Gervaise (1956.) koja mu donosi FIPRESCI nagradu u Veneciji 1956. godine i nominaciju za Oscara u kategoriji najboljeg stranog filma 1957. Uslijedila je ekranizacija romana Marguerite Duras This Angry Age (1958.) sa Silvanom Mangano i Anthonyjem Perkinsom u glavnim ulogama. Nastavivši s adaptacijama književnih djela režira U zenitu sunca (Plein Soleil, 1959.) prema romanu Talentirani gospodin Ripley Patricije Highsmith i s Alainom Delonom u glavnoj ulozi. Film postiže velik komercijalni uspjeh i proslavlja Delona. S njim ponovno surađuje u Che gioia vivere (1961.), okušavši se u žanru komedije no film ne prolazi dobro. Vraća se ratnoj tematici s Le jour et l'heure (1963.), a potom snima triler Ljubavni kavez (Les félins, 1964.) s Alainom Delonom i Jane Fonda. U velikoj, međunarodnoj produkciji i sa zvjezdanom glumačkom postavom snimio je Paris brûle-t-il? (1966.), no film se pokazao financijski neuspješnim. Le passager de la pluie (1970.) je režirao tek četiri godine poslije, s Charlesom Bronsonom u glavnoj ulozi. Psihološki triler La maison sous les arbres (1971) s Faye Dunaway i Frankom Langellom u glavnim ulogama prolazi loše, a uspješniji nije bio ni kriminalistički La course du lièvre à travers les champs (1972.). Posljednji film La baby sitter režirao je 1975. godine. Godine 1984. primio je počasnu nagradu César za svoje ukupno filmsko djelo.