To uostalom priziva i njen naziv. Na isti način treba promatrati i njene najjače autorske vedete čijim se megahitovima najčešće atribuira epitet box office fenomena. Oni su zabavljači sa stilom.

U Vlaku za Busan, misteriozna epidemija pretvara autorove junake u pomahnitale zombije, iako Yeon Sang-ho, poznatiji kao sjajni animator, više slijedi teorijski kolosijek Zacka Snydera (šifra: Zora živih mrtvaca) nego politički kolosijek Georgea A. Romera. Naravno, Yeon se ne srami vlastite komercijalne vokacije i njegov je glavni cilj da zabavi, orkestrirajući priču frenetičnim ritmovima koji slijede krvavu adrenalinsku liniju vlaka zombija (motiv distopijskog vlaka koristi i Bong Joon-ho u Snowpierceru). Borba između živih i nemrtvih rezutirat će sumanutim klimaksom u koji je autor valjda uključio polovicu korejskog stanovništva. No Yeona više zanima lik financijskog menadžera koji pokušava odvući otuđenu kćer u militariziranu sigurnosnu zonu. Imamo tu i čitav niz zanimljivih portreta, poput nervozna igrača baseballa, nabildanog frajera i sramežljive domaćice. No, oni su tu ponajprije da bi junaku čiji se život sastoji od uniformiranih susreta s poslovnim partnerima, dali korisni savjet o roditeljskim obvezama. Yeonova mizanscena krajnje je strpljiva bez obzira na njene febrilne poteze.

Inače, Vlak za Busan ima i svoj animirani prequel (šifra: Seoulyeok) čija se radnja događa 24 sata ranije. No dok se dotični animirani komad iza kojeg stoji isti autor, više oslanja na njegove brutalne crtiće za odrasle, poput Kralja svinja i Lažnjaka, čak i kad se taj žanr obraća dječjem uzrastu, njegov prosede nije ništa manje bizaran i okrutan. To dokazuje i dugometražni animirani debi Oh Sung-yoona Leafie: Kokoš u divljini. Iako autorovi crteži prizivaju konvencionalnu animacijsku estetiku, scene s kokošima zbijenim u prenatrpanim kavezima, te one s mrtvim kokošima koje bivaju odbačene u zajedničku jamu ili one s bliskim susretom krvave vrste između patke i jednooke lasice, ultimativni su mokri san za fanove korejskih morbidnosti.

Poput Yeona u kojeg mobitel uz aparat za gašenje požara i atletsku traku igra važnu ulogu u junakovim pokušajima da spasi kćer, u Koma danu Kim Seong-huna gotovo da i nema kadra u kojem taj isti mobitel vibrira, zvoni i bljeskanjem otvara profane poruke. Ponekad će zazvoniti u najbizarnijim postmortem situacijama, zakopan u lijesu zajedno s pokojnikom. Jer, film je to koji će vas natjerati da vječno živite u strahu od vlastitog mobitela. Iako je Kimov frenetnični prosede blizak onom Yeonovu, on je više fokusiran na demonstraciju različitih načina na koje je odrasli čovjek u stanju ozljediti drugog, u seriji smrskanih lica, zadavljenih vratova i ruku privezanih za vješalicu. Inače, lucidni Kim je na Piazzi Grande u Locarnu pred 8.000 gledatelja lani predstavio najnoviji klaustrofobični komad s elementima intimističkog filma katastrofe, Tunel, osmišljen kao arhetip korejskog blockbustera, kojim je još snažnije učvrstio status njegova trenutno najluđeg i najvećeg zabavljača. U filmu koji funkcionira kao još jedna lucidna revizija korejskog žanrovskog filma.

I dok odnos južnokorejskog policajca i sjevernokorejskog detektiva u Povjerljivom zadatku Kim Sung-hoona priziva buddy-buddy mehanizme Mela Gibsona i Dannyja Glovera iz Smrtonosnog oružja, a čiji novi zadatak spomenut na odjavnoj špici aludira na njegov sequel, grupa glamuroznih korejskih i kineskih provalnika u Choi Dong-hoona (Dodookdeul) puno je bliža Soderberghovoj trilogiji o Dannyju Oceanu, s primjesama hongkonškog akcića. No kad njihov plan krene u pogrešnom smjeru, Kimov komad se fino udaljava od holivudske retorike.

S druge strane, krvava povijesna saga veterana Lee Yae-kyua (Fatalni susret) koja se 2014. prometnula u jedan od najgledanijih filmova u korejskim kinima, krajnji je antipod elegantnim povijesnim komadima Im Kwon-taeka koji igraju na 'pansori' estetiku. Njegov prosede više priziva carske komorne drame a la Prokletstvo krizantema i njihove wuxia pandane. Iako je priča krcata intrigama, narativnim konvulzijama, flešbekovima i beskrajnim pokušajima atentata, njena dominantna tema ostaje stupanj do kojeg nevinu djecu eksploatira bezdušna politička mašinerija. Zato se film može promatrati i kao (mužjačka) plačljiva igra kralja Jeongjua i njegova osobnog sluge Gap-sooa, čija je kemija svedena na ekstatični spoj krvi i suza. (Dragan Rubeša)