Iako ga je tek začudni neo noir LA povjerljivo snimljen prema istoimenom komadu pulp genija Jamesa Ellroya odveo u autorski Pantheon, manje je poznato da su počeci Curtisa Hansona vezani upravo za holivudski B-film, kad se bavio filmskom kritikom i uređivao časopis Cinema, družeći se s Donom Siegelom i Samom Fullerom. Tada ga je Fuller angažirao na scenariju remek-djela Bijeli pas, toj kultnoj antirasističkoj drami o psu treniranom da napada crnce. Urbane legende kažu da su veteran Fuller i tada posve anonimni Hanson zajedno napisali scenarij u 18 dana u Fullerovoj negrijanoj garaži.
Ranih šezdesetih Hanson je počeo pisati vlastite scenarije, kad ga je angažirala kompanija AIP (American International Pictures) koja se povezuje s legendarnim Rogerom Cormanom. Iako je AIP doživjela zvjezdane trenutke u šezdesetima, Hanson joj se pridružio početkom sedamdesetih kao jedan od scenarista nadnaravna komada The Dunwich Horror (1970) s Deanom Stockwellom, čiji je producent bio veliki Corman. Dvije godine kasnije snima sumanuti niskobudžetni B-hororski debi Sweet Kill s Tabom Hunterom u ulozi psihopatskog kilera voajerskih sklonosti. A u istoj dekadi režirao je jednu od epizoda zombi omnibusa Evil Town, iako je na njemu potpisan pseudonimom Edward Collins. No vrhunac Hansonovih sedamdesetih bio je njegov scenarij za sirovi triler The Silent Partner u režiji Daryla Dukea s Eliotom Gouldom, kojeg je Hitchcock navodno obožavao.
Hičkokovske tragove slijede i Hansonove osamdesete, ali i počeci devedesetih, s filmom The Bedroom Window u kojem potpisuje i scenarij prema noveli 'The Witnesses' Anne Holden, koja priziva duhove Hitchcockovih klasika Prozor u dvorište i Čovjek koji je previše znao, te Bad Influence i The Hand That Rocks the Cradle (Ruka koja njiše kolijevku). Nešto kasnije prebacuje se na akcijski teren s Meryl Streep u atipičnoj ulozi rafterice (Divlja rijeka) koja će zaglaviti na brzacima Johna Boormana. Iako je formulaični prosede filma The Bedroom Window miljama udaljen od remek-djela koji je inspirirao Hansona, u njemu je Steve Guttenberg dokazao da može prihvatiti i ponešto ozbiljnije uloge, a ne samo glupirati se u komedijama poput Policijske akademije, iako se godinu kasnije vratio famoznoj franšizi. A partnerice su mu Isabelle Huppert u jednoj od onih rijetkih uloga koju bi vjerujemo najradije zaboravila, te tada mlada i kerubinski androgina Elizabeth McGovern, koju ovih dana možemo vidjeti u ponešto elegantnijim opravama grofice od Granthama (Downton Abbey). No, iako je film snimljen na izmaku jezivih osamdesetih, Hanson ne želi robovati njihovoj videospotovskoj estetici, već promatra neki drugi stari Hollywood.
Nakon LA povjerljivo koji je označio veliki zaokret u Hansonovoj karijeri, njegov autorski uzlet nastavlja se s ništa lošijim Wonder Boys (Zlatni dečki) snimljenim prema istoimenom sjajnom romanu Michaela Chabona, kojim se nakon holivudskog noira vraća holivudskoj screwball komediji. Iako je dokazao da riječi mogu imati tisuću očiju, budući da je najveći dio njegova opusa, koji nije bio imun na sive zone, otpadao na scenarije i lateralne adaptacije (Holden, Ellroy, Chabon), njegova se filmografija nalazila u vječnom konfliktu, rastrgana između strogih žanrovskih pravila i pulsirajuće slobode. Upravo su Zlatni dečki dokaz te slobode, s egzistencijalnim krizama neponovljiva Michaela Douglasa kao svojevrsna autorova alter ega. Riječ je uostalom o sineastu generacije '45 kojoj pripadaju velikani poput Bogdanovicha, Coppole, Scorsesea, Demmea i Dantea.
Hansonov autorski nerv nije posustajao ni u najrecentnijim sjajnim radovima, poput TV filma Too Big to Fail snimljenog u HBO produkciji i Surfera snimljena u tandemu s Michaelom Aptedom, kao još jednim tipičnim izdankom holivudskog neoklasicizma koji je obilježio veći dio njegove karijere. (Dragan Rubeša)