'Njena smrt došla je prebrzo, prije no što sam ju stigao nježno zagrliti i reći joj kako sam od prvog dana bio vezan za nju i, barem jednom, zamoliti ju da mi oprosti'. Te riječi izgovorio je Bernardo Bertolucci nakon smrti Marije Schneider. Oprostiti mu jer se na snimanju Posljednjeg tanga u Parizu prema njoj ponašao poput sadista, kolikogod njegov sadizam bio minoran u usporedbi s onim koji je u filmu prakticirao Brando, dok ju je povlačio poput odbačene krpe parketom stare pariške plesne dvorane. Ovakva Bertoluccijeva reakcija ne čudi jer, priznali mi to ili ne, pored Branda ona nije imala nikakve šanse. A ni sam režiser nije bio previše zainteresiran za nju. Iako će njena karijera ostati upamćena po dva genijalna filma, spomenutom Tangu i Antonionijevu Profesija: Reporter u kojem čak nije imala ni pravo ime već je ostala Girl, taj prokleti paketić putra zauvijek je namastio njenu glumačku budućnost i naše mokre snove.

Poput Marie Schneider kojoj se u karijeri dogodio jedan srpski sineast, konkretnije, uloga u filmu Sezona mira u Parizu Predraga Golubovića, velika Annie Girardot je također imala kraći izlet u autorski ex-Yu prostor, u suludom komadu Aleksandra Petrovića Biće skoro propast sveta. Poput Schneider, Girardot je također često prihvaćala uloge submisivnih žena (sjetimo se njena tragična portreta prostitutke Nadie u Roccu i njegovoj braći, kad će okončati kao žrtva ljubomornog Simonea), iako su njena androgina kratka kosa i topli duboki glas bili krajnji antipod afro frizuri erotizirane Schneider. Te filmske uloge bile su i veliki kontrast u odnosu na one koje je odigrala na kazališnim na daskama Comedie Francaise. A mitski Cocteau koji joj je dodijelio ulogu u kazališnom komadu La Machine a ecrire opisao ju je kao 'najfiniji dramski temperament pariškog poraća'. Glumačku bravuroznost dokazala je i u kasnijoj dobi kad joj je uznapredovao Alzheimer, kroz nezaboravni glumački duel s Isabelle Huppert (La pianniste), da bi ju Michael Haneke u Skrivenom opet simbolično vratio u krevet.

I treća glumica koja nas je napustila ovih dana, izvrsna Susannah York, doživjela je porciju poniženja, i to kroz jedan plesni maraton (I konje ubijaju zar ne?). Glumački uzlet dogodio joj se u šezdesetima kad je postala jedna od ikona Swinging Londona. A Filmski programi ispisuju joj in memoriam kroz 'nevidljivi' i nepravedno potcijenjeni irski izlet Roberta Altmana (Priviđenja) u kojem maestralno portretira prolupalu usamljenu ženu koju proganjaju halucinacije seksa i smrti.

Opraštamo se i od velikog Petera Yatesa, s neodoljivim kammerspielom Garderobijer u kojem briljiraju dva glumačka diva – energični Albert Finney i mimski gej Tom Courtenay. Ali hommage nedavno preminulom talijanskom producentu Dinu De Laurentiisu opet nas vraća velikim ženskim likovima u rasponu od njegove senzualne žene Silvane Mangano (Gorka riža), do psihodelične Jane Fonda u svemiru (Barbarella) i febrilne seksualnosti svemirke Ornelle Muti (Flash Gordon). No, Laurentis je imao i niz ambicioznijih producentskih izleta, što dokazuje i njegova odluka da financira ne baš uspjeli i dostatno pretenciozni Bergmanov autorski transfer iz Švedske u Berlin s okusom Grand Guignola (Zmijsko jaje). A i ciklus kojim obilježavamo stotu obljetnicu rođenja velikog Nina Rote ima De Laurentisov producentski pečat, s nezaboravnim ženskim likovima poput mitske Cabirie i Fortunelle (Giulietta Massina) te razigranom Deliom Scalom pod budnim okom veličanstvenog Edoarda de Filippa. (Dragan Rubeša)