Francuski redatelj i scenarist čija se karijera proteže od šezdesetih do devedesetih godina prošloga stoljeća. Kao sin filmske glumice Renée Saint-Cyr (koja je kasnije nastupila u jedanaest sinovljevih filmova), odmalena se kretao u svijetu filma. Služio je vojsku nakon Drugog svjetskog rata u dokumentarnoj jedinici. Filmski zanat učio je radeći razne poslove u filmskim studijima i asistirajući raznim redateljima tijekom pedesetih prošloga stoljeća. Prvi film La môme aux boutons režirao je 1958. godine. Tema filma je špijunaža i kriminal čime će se ponajviše baviti i u slijedećim filmovima. Prvi zapaženi film bila mu je akcijska komedija Crni monokl (Le monocle noir, 1961.), a režirao je i dva uspješna nastavka, L'oeil du monocle (1962.) i Le monocle rit jaune (1964.). Zapazio ga je tad poznati producent Alain Poiré i dao mu priliku da režira akcijsku komediju Djedice pucaju (Les tontons flingueurs, 1963.). Film je postigao nevjerojatan uspjeh i postao njegov najpoznatiji film u kome je najznačajnija scena u kuhinji. Koscenarist na filmu bio je Michel Audiard s kojim je Lautner često surađivao. S njim je radio na krimi komediji Bradati agent (Les barbouzes, 1964.), a omnibus Les bons vivants (1965.) je korežirao s Gillesom Grangierom. Kriminalistička drama Galia (1966.) dobro je primljena zahvaljujući odličnoj glumi, ali i izazovnim scenama glavne glumice Mireille Darc. S njom je snimio i brojne ostale filmove, a preferirajući stalnu suradničku ekipu, radio je i s glumcima Linom Venturom, Bernardom Blierom, Francisom Blancheom i Jeanom Lefebvreom, glumicom Miou-Miou, već spomenutim scenaristom Michelom Audiardom i direktorom fotografije Mauriceom Fellousom. U šezdesetiima ističe se film Gospodar podzemlja (La pascha, 1968.) u kojem je surađivao s Jeanom Gabinom. Dramu Road to Salina (1970.) snimio je na Kanarskim otocima u Španjolskoj i djelomično na engleskom jeziku, a dvadeset godina kasnije snimio je nezapaženi triler Présumé dangereux (1990.) s Robertom Mitchumom u sporednoj ulozi u potpunosti na engleskom jeziku. U sedamdesetima snimio je krimi komedije Il était une fois un flic... (1971.) i La valise (1973.), triler Grudi od leda (Les seins de glace, 1974.) s Alainom Delonom, komedije Pas de problème! (1975.) i On aura tout vu (1976.), kriminalistički Mort d'un pourri (1977.) s Alainom Delonom i Ornellom Muti te nezapaženu komediju Ils sont fous ces sorciers (1978.). S Jean-Paulom Belmondom prvi put je surađivao u filmu Flic ou voyou (1979.), a potom Le guignolo (1980.), Profesionalac (Le professionnel, 1981.) koji je bio jedan od njegovih najuspješnijih filmova u osamdesetima te Joyeuses Pâques (1984.) i Neznanac u kući (L'inconnu dans la maison, 1992.) koji mu je ujedno posljednji film za kino tržište. Iz osamdesetih izdvaja se još komedija Attention une femme peut en cacher une autre! (1983.) s Miou-Miou u glavnoj ulozi. Posljednja dva filma snimio je za televiziju, okušavši se i u režiji nastavka dvije serije. Preminuo je u Parizu nakon duge borbe s rakom štitnjače.