CAST:
Walter Pidgeon,
Maureen O'Hara,
Donald Crisp,
Anna Lee,
Roddy McDowall

SCRIPT:
Philip Dunne

PHOTOGRAPHY:
Arthur C. Miller

MUSIC:
Alfred Newman

EDITING:
James B. Clark

SCENOGRAPHY:
Thomas Little

COSTUMES:
Gwen Wakeling

Synopsis:

Sredovječni Huw Morgan prisjeća se svog djetinjstva u Velsu krajem 19. i početkom 20. stoljeća, kad je bio najmlađe dijete u siromašnoj, ali ponosnoj rudarskoj obitelji. Imao je petoricu braće i sestru Angharad zaljubljenu u lokalnog župnika Gruffydda koji joj je iskreno uzvraćao naklonost, ali nije bio spreman ući s njom u brak. Roditelji i starija braća željeli su da se Huw za razliku od njih školuje i izbjegne tešku rudarsku sudbinu, ali Huw, nakon pogibije brata Ivora u rudarskoj jami, i sam postaje rudar…
 

Kako je bila zelena moja dolina adaptacija je istoimena romana Richarda Llewellyna, a režija je, nakon producentskog smjenjivanja prvotnog režisera Williama Wylera, povjerena Johnu Fordu. Ford je već imao iskustvo s režiranjem socijalno-kritičkog predloška, samo godinu ranije sugestivno je prilagodio roman Plodovi gnjeva budućeg nobelovca Johna Steinbacka, no ovom prilikom odlučio se na drugačiji pristup. Umjesto naglaska na oporom prikazu socijalnog stanja, prepustio se intenzivno toploj emocionalnosti, štoviše sentimentalnosti na rubu patetike, no nijednom taj rub ne prekoračivši te stvorivši jedan od najslavnijih filmova nostalgije u povijesti svjetske kinematografije. Fascinantne, nerijetko dubinske kompozicije kadra i impresivna tekstura crno-bijele fotografije uglednog Arthura Millera daju snažan prilog sugestiji stanovite aureole koja kao da obasjava film, oslonjen i na karakteristično fordovsko izmjenjivanje sjete i humora te poimanje života kao rituala.

Iako je te godine imala silnu konkurenciju u Građaninu Kaneu Orsona Wellesa, Wylerovim Malim lisicama, Hitchcockovoj Sumnji, Naredniku Yorku Howarda Hawksa i Malteškom sokolu Johna Hustona, Kako je bila zelena moja dolina osvojila je Oscare za najbolji film i režiju, te još i one za najbolju crno-bijelu fotografiju i scenografiju, te sporednog glumca (Donald Crisp), a bila je nominirana i za najbolji scenarij, sporednu glumicu (Sara Allgood), muziku, montažu i zvuk. Godine 1990. uvrštena je u Nacionalni filmski registar Kongresne knjižnice kao djelo od posebnog kulturnog, povijesnog ili estetskog značaja, a spomenimo i da ju je Ford isticao kao svoj najdraži film, a Clint Eastwood kao jedan od najdražih.        

Autor komentara: Damir Radić

b/w, 118'