ULOGE:
Ljubomir Todorović (Erich Šlomović),
Peter Carsten (Handke),
Urška Hlebec (Šlomovićeva djevojka),
Ana Karić (Šlomovićeva majka),
Charles Millot,
Tonko Lonza,
Zvonimir Lepetić

SCENARIJ:
Ivo Brešan

FOTOGRAFIJA:
Boris Turković

GLAZBA:
Arsen Dedić

MONTAŽA:
Sandra Botica

SCENOGRAFIJA:
Vladimir Tadej

KOSTIMI:
Jasna Novak

Sadržaj:

Godine 1942. njemački povjesničar umjetnosti, major Siegfried Handke, dobiva od Gestapoa zadatak da pronađe iznimno vrijednu zbirku umjetnina pokojnog francuskog kolekcionara Vollarda, kojoj se izgubio svaki trag. Handke saznaje da je dio zbirke naslijedio mladi beogradski Židov Erich Šlomović, koji je po Vollardovoj smrti napustio Francusku s namjerom da u domovini osnuje Muzej umjetnosti Istoka i Zapada. Handke se uspije približiti Šlomovićevoj prijateljici Juani te doznaje da se kolekcionar s majkom Rozom sklonio u selo u Baćinu.

Za svoj zadnji film iz razdoblja jugoslavenske kinematografije Bulajić je odabrao sebi netipičnu temu likovne umjetnosti, no politika je opet bila motiv. U film o stvarnoj ličnosti, misterioznom kolekcionaru umjetnina Erichu Šlomoviću, utkao je fikcijska objašnjenja rupa u njegovoj biografiji, a suptilno je sugerirao i homoseksualnu prirodu prisnog odnosa Vollarda i Šlomovića. Film je ocijenjen kao korektan uradak lišen kreativnog zamaha njegovih prijašnjih filmova, ali jednako produkcijski raskošan kao ostatak Bulajićeva opusa. Na Pulskom filmskom festivalu nagrađen je Zlatnom arenom za glazbu (Arsen Dedić) i Specijalnom zlatnom arenom za ton (posthumno Mladen Prebil). Nakon Drugog svjetskog rata Šlomovićeva majka donirala je slike koje je on sakrio u Srbiji Narodnom muzeju u Beogradu. Iste godine kada je prikazan film Donator, u pariškom bankovnom trezoru otkrivene su preostale Šlomovićeve slike za koje se smatralo da su urbana legenda.

Autor komentara: Juraj Kukoč

boja, 108'