Uz Mihovila Pansinija, Tomislava Gotovca i Vladimira Peteka najčuveniji i najugledniji hrvatski autor eksperimentalnih filmova, Ivan Martinac pohađao je Arhitektonski odsjek Arhitektonsko-građevinsko-geodetskog fakulteta u Zagrebu, a diplomirao je arhitekturu na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu; također u Beogradu apsolvirao je u Centru za stručno osposobljavanje filmskih radnika. Majstorom amaterskog filma proglašen je 1964. (djelovao je u Kino klubu Beograd i Kino klubu Split), a veći broj kratkometražnih eksperimentalnih, igranih, dokumentarnih i propagandnih filmova snimio je i u profesionalnoj produkciji. Među njegovim kratkometražnim filmovima, a ukupno ih je ostvario preko sedamdeset, najslavniji je Monolog o Splitu (1961-1962), a posebno se ističu trilogija Suncokreti (1959-1961), Rondo, Lice (oba 1963), Armagedon ili kraj, Mrtvi dan (oba 1965), Život je lijep (1966), Ubrzanje (1968), Uska vrata (1974), Most (1977), Izlazak (1978), Sve i ništa (1982), Grad u sivom (1992). Jedini cjelovečernji igrani film Kuća na pijesku (1985) posve je nekonvencionalno, kontemplativno ostvarenje na tragu njegovih eksperimentalnih kratkometražnih radova koje karakterizira poetika strukturalizma stopljena s cerebralno-metafizičkom sugestijom. Autor je i dvanaest knjiga, od toga osam zbirki pjesama te dvije filmske tematike - Filmska teka (1977), koja sadrži filmografije jugoslavenskih i svjetskih redatelja, te Stradanje Ivane Orleanske (1980), 'rekonstrukcija' istoimena filma Carla Theodora Dreyera.