Ruska glumica i redateljica. Postala je zvijezda nijemoga filma zahvaljujući naslovnoj ulozi marsovske kraljice u ruskom znanstvenofantastičnom filmu Aelita (1924) Jakova Protazanova. Slijede uloge u romantičnoj komediji Papirosnitsa ot Mosselproma (1924) Jurja Zhelyabuzhskya i drami Glaza, kotorje videli (1928) Vladimira Vilnera. Godine 1929. udaje se za redatelja Aleksandra Dovženka, a u njegovu filmu Zemlja (1930) ostvaruje zadnju glumačku ulogu. Otad pa sve do Dovženkove smrti radi kao asistentica i, kasnije, koredateljica na njegovim igranim i dokumentarnim filmovima. Tik pred početak snimanja filma Poema o moru (Poema o more, 1958), Dovženko umire, a Solnceva se posvećuje realiziranju muževa projekta u potpunosti slijedeći njegove zamisli. Film dobiva Lenjinovu nagradu, našto Solnceva inzistira da se ona posthumno posveti njezinu suprugu. Nakon Poeme o moru, realizirala je još nekoliko nedovršenih muževih projekata: dokumentarni Bitva za nashu Sovetskuju Ukrainu (1943/1961), ratnu dramu Povijest plamenih godina (Povest plamennykh let, 1961), autobiografsku priču Zacharovannaya desna (1964) i Nezaboravno (Nezabijvajemoje, 1967), baziranom na Dovženkovim ratnim romanima. Godine 1970. režira film o samom Dovženku Zlatna vrata (Zolotje vorota, 1969) u kojem se oslanja na njegove dnevnike. Samostalno snima film nevezan uz Dovženka tek 1974. godine pod imenom Takije visokije gori, a u njemu se bavi problemima modernog obrazovanja.