ULOGE:
Zachary Scott (Miller),
Bernie Hamilton (Traver),
Key Meersman (Evalyn),
Crahan Denton (Jackson),
Claudio Brook (svećenik Fleetwood)

SCENARIJ:
Luis Buñuel,
Hugo Butler (prema priči Petera Matthiessena)

FOTOGRAFIJA:
Gabriel Figueroa

MONTAŽA:
Carlos Savage

Sadržaj:

Crnačkog jazzista Travora u noći progoni rulja jer ga je bjelkinja optužila za silovanje. Travor ukrade čamac i uspijeva pobjeći, završivši naposljetku na otoku na kojem žive uzgajivač pčela Miller i tinejdžerska unuka njegova nedavno preminulog partnera, Evalyn zvana Evvie. Miller se grubo odnosi prema njoj, dok ne shvati da je zapravo privlačna djevojka te joj počne kupovati darove. Gladni Travor nabasa na Evvie i moli je da mu proda malo meda, a zatim se s puškom i gorivom koje je pronašao u kolibi u kojoj žive Miller i Evvie vraća svom čamcu s namjerom da ode. Međutim slučajno pogodi plovilo i napravi rupu u njemu koju sad mora zakrpati, stoga je prisiljen ostati još jednu noć dok ne popravi čamac. Miller se vraća sljedećeg dana i razbjesni se shvativši da je opljačkan. Kreće u potragu za pljačkašem, ne znajući da je riječ o progonjenom Afroamerikancu jer mu Evvie ništa nije odala…

Šest godina nakon suradnje na adaptaciji klasičnog romana Daniela Defoa Robinson Crusoe s kanadskim scenaristom Hugom Butlerom i američkim producentom Georgeom Pepperom, inače bjeguncima iz Hollywooda pred optužbama za komunističku antiameričku djelatnost, Luis Buñuel ponovo se udružio s tim dvojcem, ovaj put na prilagodbi priče Putujući čovjek američkog književnika i bivšeg agenta CIA-e Petera Matthiessena. Bio je to, nakon spomenutog Robinsona Crusoa, drugi Buñuelov film nastao u meksičko-američkoj koprodukciji te prvi i posljednji snimljen isključivo na engleskom jeziku, a izvan Amerike naišao je na neočekivano povoljan odjek. Prikazan je u glavnom programu Canneskog festivala, gdje je dobio specijalno priznanje zbog svog antirasističkog angažmana, a osim tada (a iznova i sada) vrućom rasnom problematikom bavio se i provokativnom temom maloljetničke seksualnosti, odnosno efebofilijom. Opisan je kao „iznenađujuće beskompromisna studija rasizma i seksualne žudnje“, iznenađujuća jer je Buñuel u tom razdoblju svoje karijere uglavnom radio filmove pod pritiskom komercijalnih zahtjeva. Desetljećima nakon premijere kritičar Ed Gonzalez otišao je i dalje te napisao da je Djevojka (naslovnu je ulogu igrala debitantica Key Meersman koja je poslije ostvarila još samo jednu filmsku rolu) toliko „pohotna“ da se pored nje Kazanova Baby Doll i Malleova Slatka mala, dva klasična naslova na temu maloljetničke seksualnosti, mogu zacrvenjeti od srama. No u vrijeme premijere američka je kritika film sasjekla, što je Buñuel kasnije komentirao riječima „napravio sam taj film s ljubavlju, ali nije imao šanse“.

c/b, 96'