Redatelj, scenarist, producent, otac filmskoga nadrealizma, njegov najznačajniji autor i snažni kritičar crkve, ustaljenih društvenih normi i konformizma. Kao dijete pohađao je isusovačku školu, a kasnije upisuje studij književnosti i filozofije u Madridu. Tamo se upoznaje s filmom, učlanjuje u prvi španjolski kino klub i piše filmske kritike. Godine 1925. odlazi u Pariz gdje prilazi krugu nadrealista u kojem su Salvador Dali i André Breton. Asistira redatelju Jeanu Epsteinu na Mauprat (1926) i Pad kuće Usher (La chute de la maison Usher, 1928), a potom u suradnji s Daliem režira kratkometražni film Andaluzijski pas (Un chien andalou, 1929), remek djelo filmskog nadrealizma. Njegov slijedeći, samostalno režiran, film Zlatno doba (L' Âge d'or, 1930), bio je zabranjen, a većina kopija uništena. Uslijedio je kratkometražni dokumentarni film Zemlja bez kruha (Las hurdes, 1933), nakon kojeg se pridružio republikancima. Nakon njihovog poraza u građanskom ratu 1939. Buñuel odlazi u dugotrajni egzil. U New Yorku radi u Muzeju moderne umjetnosti, a tek 1946. dobiva i prihvaća ponudu za režiranje filmova u Meksiku. Film Zaboravljeni (Los olvidados, 1950.) mu donosi nagradu za režiju u Cannesu 1951. godine, a 1956. odlazi iz Meksika u Pariz. Viridiana (1961) je prvi film koji snima u Španjolskoj nakon dugo vremena. Važniji filmovi su mu Anđeo uništenja (El ángel exterminador, 1962), posljednji kratki film Simón del desierto (1965), Dnevnik jedne sobarice (Le journal d'une femme de chambre, 1964), njegov prvi film u boji Ljepotica dana (Belle de jour, 1967) donio mu je Zlatnog lava na filmskom festivalu u Veneciji 1967. godine, te Tristana (1970), snimljena u Španjolskoj; Diskretni šarm buržoazije (Le charme discret de la bourgeoisie, 1972) koji mu je donio Oskara za najbolji strani film 1973. i posljednja dva filma Fantom slobode (Le fantôme de la liberté, 1974) i Taj mračni predmet želje (Cet obscur objet du désir, 1977).