Jean Renoir (rođen 15. rujna 1894. godine) francuski je redatelj, scenarist i glumac te sin impresionističkoga slikara Augustea Renoira. Studirao je matematiku i filozofiju, no 1913. godine priključio se konjici i već iduće godine položio ispit za časnika. Nedugo nakon početka Prvog svjetskog rata teže je ranjen u nogu, no ubrzo se vratio u rat, ovaj put kao pilot. Zbog lošega zdravlja povučen je iz aktivne službe te stacioniran u Parizu i tada počinje njegov interes za film. Nakon očeve smrti i po vjenčanju sa Catherine Hessling, modelom i glumicom, otvara produkcijsku kuću i snima prve, nijeme filmove u kojima glavne uloge dodjeljuje supruzi.

Ipak, tek s prvim zvučnim filmovima dobiva priznanje publike i postiže komercijalni uspjeh: Kučka (La chienne,1931), Les bas-fonds (1936), Velika iluzija (La grande illusion, 1937), jedan od njegovih najpoznatijih filmova i La bête humaine (1938), film noir snimljen prema romanu Émilea Zole. Film Pravila igre (La règle du jeu, 1939), satira tadašnjeg francuskog društva, prošao je lošije i kod publike i kritike te je nedugo nakon početka prikazivanja povučen iz distribucije i premontiran. Tek ranih šezdesetih film biva restauriran i ponovno distribuiran te prepoznat kao Renoirovo remek djelo. Rad na slijedećem filmu, Tosca, Renoir je bio prisiljen prekinuti zbog početka Drugog svjetskog rata. Kratko vrijeme služio je u filmskom odjelu francuske vojske, no nakon pada Francuske preko Lisabona otišao je u SAD. Tamo za studio 20th Century Fox režira dramu Močvara (Swamp water, 1941).

Uslijedili su The Land is Mine (1943), anti-nacistički film čija je radnja smještena u Francuskoj; The Southerner (1945) koji se smatra njegovim najboljim američkim filmom i za koji je nominiran za Oscara u kategoriji najboljeg redatelja; The Diary of a Chambermaid (1946), adaptaciju romana Octavea Mirbeaua i The Woman on the Beach (1947), njegov posljednji američki film. The River (1951), snimljen u Indiji, njegov je prvi film u boji, a donio mu je i međunarodno priznanje. Slijedeća dva filma, Le carrosse d'or (1953) i French Cancan (1954) obilježila su njegov povratak u Europu i Francusku gdje je režirao i preostale filmove, Elena et les hommes (1956), Ručak na travi (Le déjeuner sur l”herbe, 1959), Zarobljeni kaplar (Le caporal épinglé, 1962) i Le testament du Docteur Cordelier (1959) te Le petit théâtre de Jean Renoir (1960) snimljen za televiziju.

Osim režijom, bavio se i pisanjem, posebno u kasnijem razdoblju života kada je teško nalazio financije za snimanje filmova. Godine 1962. objavio je knjigu sjećanja na oca Renoir, My Father, u kojoj je opisao njegov rad i utjecaj na sebe. Godine 1966. objavio je roman The Notebooks of Captain Georges i svoje memoare My Life and My Films 1974. godine. Sljedeće godine Američka filmska akademija dodjeljuje mu nagradu za doprinos filmu.