ULOGE:
Alain Delon (Rocco Parondi),
Renato Salvatori (Simone Parondi),
Annie Girardot (Nadia),
Katina Paxinou (Rosaria Parondi),
Alessandra Panaro (Cirova zaručnica),
Max Cartier (Ciro Parondi),
Rocco Vidolazzi (Luca Parondi)

SCENARIJ:
Suso Cecchi D'Amico,
Pasquale Festa Campanile,
Massimo Franciosa,
Enrico Medioli,
Luchino Visconti

FOTOGRAFIJA:
Giuseppe Rotunno

GLAZBA:
Nino Rota

MONTAŽA:
Mario Serandrei

Sadržaj:

Udovica Rosaria i četvorica njezinih sinova – Simone, Rocco, Ciro i Luca, dolaze iz južnjačke provincije u Milano, jedno od središta talijanske industrije, gdje već živi najstariji sin odnosno brat, Vincenzo. U početku familija ima mnogo problema, ali s vremenom se snalaze: Simone postaje uspješan boksač, Rocco se zaposli u kemijskoj čistionici, a Ciro počne studirati. Simone upozna Nadiu koja se bavi prostitucijom i započne s njom strastvenu vezu, ali zbog neodgovornosti ubrzo počne rasipati snagu i novac te ga ona napusti. Mlađi brat Rocco također je boksački nadaren, a nakon povratka iz vojne službe razvija boksačku karijeru i započne vezu s Nadiom…

Nakon dvaju filmova obilježenih melodramskom žanrovskom pripadnošću odnosno artificijelnijim stilizacijama, Senso i Bijele noći, Luchini Visconti vratio se neorealističkim korijenima i analizi suvremene socijalne zbilje jednim od najpoznatijih ostvarenja svoje karijere – Rocco i njegova braća. Film je inspiriran epizodom iz romana Most Ghisolfa Giovannija Testorija, a naslov se izravno referira na roman Josip i njegova braća Thomasa Manna. Ljubavni trokut između Simonea, Nadije i Rocca, pak, može asocirati na odnos Rogozina, Nastasje i kneza Miškina iz Idiota Fjodora Mihajloviča Dostojevskog. Visconti je tokom produkcije imao puno problema, jer gradske vlasti Milana nisu mu odobrile snimanje na nizu predviđenih lokacija, a osobito je problematična bila scena ubojstva koju je režiser želio snimiti u zabavnom parku, gdje se zbilo stvarno ubojstvo djevojke, no upravo iz tog razloga bio je odlučno odbijen. Štoviše, na inicijativu kardinala Tardinija, koji je u to vrijeme vodio kampanju protiv nepoćudnih filmova, lokalne vlasti zaprijetile su zapljenom filma ako se iz njega ne izreže nekoliko po njima spornih scena; Rocco i njegova braća i za tadašnje su američke standardne bili prenasilni pa je u Sjedinjenim Državama također prikazivana cenzurirana verzija (naspram 13 smrtonosnih uboda nožem koji su prošli evropsku cenzuru, američka verzija sadržavala je samo tri). Srećom, dvadesetak godina kasnije direktor fotografije Giuseppe Rottuno rekonstruirat će izvornu verziju koja je od tad u opticaju. Na snimanju filma Renato Salvatore, koji je tumačio Simonea, i Annie Girardot, koja je utjelovila Nadiju, zbližili su se i postali ljubavnici, pa se to djelomično odrazilo na napetost fiktivnog ljubavnog trokuta. Na festivalu u Veneciji Rocco i njegova braća nagrađeni su Specijalnom nagradom žirija te Nagradom međunarodne udruge filmskih kritičara FIPRESCI, bili su veliki hit u talijanskim kinima, Martin Scorsese uvrstio ih je u „39 filmova koje trebate vidjeti prije nego umrete“, a Francis Ford Coppola bio je tako veliki fan filma da je angažirao njegova skladatelja Nina Rotu za svoj budući klasik Kum.

c/b, 177'